Wózek poza zasięgiem

O naszych wózkowych perypetiach mogłabym stworzyć nie jeden post, ale cały cykl. Szczerze o tym myślę.
Mogłabym pisać o kondycji chodników i podjazdów na wózki (raczej o ich braku), o drogach, o kierowcach i o współ-pieszych. Dzisiaj jednak wózkowy temat postaram się ugryźć z nieco innej strony.
 
Spacerując z Dziewczynami niewiele jestem w stanie załatwić.
Nie wjadę do apteki, do punktu pocztowego, do pasmanterii, nawet do zwykłego spożywczego.
Nie mam pretensji do świata, że nikt o mamach bliźniąt nie pomyślał, bo choć ciąże mnogie są coraz częstsze  to jednak nie reguła, poza tym - chciałaś Matko szeroki wózek, to się z nim teraz męcz!
Nie mam możliwości, to nie korzystam. Trudno, niektóre sprawy musi załatwić K wracając z pracy, lub ja sama - już nie po drodze.
Spacerując tak dla samego spaceru, zauważam dość często, że inne mamy/babcie/opiekunki nie mają z tym problemu. Mimo, że mają pojedyncze wózki, dość często zostawiają je, a w nich podopiecznego/podopieczną przed wejściem do miejsca, w którym aktualnie mają coś do załatwienia.
Widząc takie sytuacje budzą się we mnie dwie natury - raz chcę stanąć przy pozostawionym wózku i poczekać, aż opiekun malucha się pojawi, innym razem przestawiłabym owy wózek za pierwszy napotkany róg i obserwowała reakcję opiekuna. Niech się cieszy, że trafił na mnie, a nie na jakiegoś psychopatę! I niech się zastanowi.
Może jestem przewrażliwiona, może brak mi zaufania do świata, ale odkąd jestem mamą moja wyobraźnia znacznie poszerzyła swoje horyzonty.
Wolę nie mieć świeżego pieczywa na śniadanie, ale całe i zdrowe Dzieci przy sobie.